Acceptatie

Drie zinnen het lijkt zo eenvoudig, en bijna een open deur. Echter zo vaak worstelen we met onze keuzes en gedachten. Soms komen we helemaal tot niets, alleen omdat de onzekerheid van het onbekende nog slechter voelt dan de situatie waarin we ons bevinden. En vaak kiezen we er dan ook nog voor om ons achteraf schuldig te voelen over het feit dat we geen keuzes maken. Het energie vretende cirkeltje is compleet. Als dertiger lijkt dit proces vaak ook nog een stroomversnelling te zitten. Het nu of nooit gevoel komt de kop steken. Vooral omdat de besluiten die we moeten nemen zo essentieel lijken en onomkeerbaar.

In de column controle werd al toegelicht dat we mechanismen hanteren om onze gevoelens en gedachten onder controle te houden. Vaak leveren die op korte termijn wel iets op echter op langere termijn zijn de resultaten minder rooskleurig. Het stoppen met vechten tegen het onvermijdelijke is dan ook de eerste stap naar fundamentele verandering. Echter er is een verschil tussen het vermijdelijke en het onvermijdelijke en dat heeft veel te maken met het verschil tussen pijn en lijden.

Pijn of lijden

Pijn is datgene wat ons overkomt in het leven en waar we allemaal mee te maken krijgen. Lichamelijke klachten, ontslag, rouw, slaapproblemen. Allemaal pijnlijke momenten die we hoe graag we ook zouden willen niet kunnen vermijden. Dit vraagt acceptatie. Heel vaak gebeurd er echter ook iets anders.

En daar komt het lijden om de hoek, de verbale constructen die we in ons hoofd bouwen. Deze zijn herkenbaar doordat er niet direct een aanwijsbare reden is voor de disfunctionele gedachte en gevoelens. Voorbeelden van lijden zijn bijvoorbeeld: Je zorgen maken over de toekomst, piekeren, uitstelgedrag, alcohol of drugs gebruiken.

"Pijn is datgene en waar je niets aan kunt doen lijden is datgene wat er gebeurd wanneer je je verzet tegen de pijn( Gijs Jansen Time to ACT)."

Uiteraard zijn bovenstaande processen verbonden en met elkaar kan het een niet helemaal los van het ander worden gezien. Ook kan gesteld worden dat hoe groter het gevecht is hoe groter het lijden wordt. Zoals boven ook al beschreven werd, vraagt het leven soms acceptatie, Echter we vertalen dit in ons hoofd vaak als een soort van overgave. Terwijl acceptatie eigenlijk juist een actief proces is aanpakken van wat je geboden wordt.

Bereidheid om toe te laten

Het vraagt een actieve houding, bereidheid om ook de gevoelens en gedachten te onderzoeken die niet direct prettig zijn. Misschien is je angst wel een heel belangrijke richtinggever naar je waarden. En zijn de gevoelens belangrijke signalen die om aandacht vragen. Er wordt ook wel een metafoor gebruikt van een schaap in wolfskleren (nee geen schrijffout). Wanneer je ontdekt wat onder de wolfskleren zit blijkt dit vaak iets heel waardevols te zijn.

Het negeren van vechten tegen of vluchten voor .. blijken in de praktijk vaak het effect te hebben van een boemerang. Het komt net zo hard weer bij je terug.

Hier komt de uitdaging, bereid om te gaan experimenteren. Ander gedrag te gaan uitproberen terwijl je bepaalde gedachten en gevoelens ervaart. Je mag namelijk bang zijn en tegelijk iets nieuws uitproberen.

Een speeltuin

Stel dat het leven gewoon een speeltuin is en stel je mag alle invulling hieraan geven die graag zelf zou willen. Je mag experimenten met gedrag en weten dat je gevoelens en gedachten voorbij komen. Hoe anders zal je leven dan worden, wat zou je willen?! Wat zou je echt belangrijk vinden?! Waar zou je echt warm voor lopen. Soms dagdroom je wel eens wat er allemaal mogelijk zou zijn. Misschien is er wel veel meer mogelijk dan je denkt, wanneer je stopt met vechten en begint te leven!

Pascal