Vanmorgen werd ik weer gewekt door het al bekende piepje van mijn smart-phone, een appje dat mijn aandacht vroeg. Al ontwakend besloot ik ook maar direct mijn mail te checken of zich nog nieuwe studenten aangemeld hadden via de NHA. En ach nu ik mijn telefoon toch in mijn hand had even een woordje spelen bij Word-feud.
Voordat ik het wist had ik mijn agenda gecheckt, Linkedin profielen toegevoegd, en de vakantiefoto's van een kennis bekeken. Want ja je moet per slot van rekening toch op de hoogte blijven. En hoe lekker is het wanneer blijkt dat je nieuwe foto alweer door 10 mensen geliked is. Een kleine dosis endorfines (een cadeautje van moeder natuur, het stofje dat ons zo lekker laat voelen wanneer we succes hebben) maakte zich spontaan meester van mij. Instant iPhone geluk.
Tijdens dit ochtendritueel drong opeens ook een ander geluid de slaapkamer binnen. Mijn dochtertje was blijkbaar al een tijdje wakker en gaf vanuit haar bed hardop een evaluatie van de afgelopen dag bij de dierentuin. Alle dieren passeerden de revue, en vooral de giraffe en de olifanten verdienden speciale aandacht. Dit tafereel was mij bijna ontgaan. Gelukkig konden we samen nog even stilstaan bij de wondere dierenwereld en haar ongebreidelde enthousiasme hiervoor.
Doorleven in plaats van doorsturen
Zo samen met mijn dochter gingen mijn gedachten even terug naar een pakkende column in de Limburger. Marjolein Bongers van House of social Media had een ludieke actie opgestart om stil te staan bij de effecten van deze multi media "verslaving". Op plekken waar mensen bij elkaar komen en er sociale interactie is een sticker plakken met de tekst "Not available on the App store". Een mooie bewustwording in deze tijd waarin we ons steeds meer mogen verrijken met interactieve mogelijkheden en misschien ons tegelijk ook kunnen verarmen door sociaal isolement. Soms zijn we drukker met het doorsturen van een boodschap dan het opnemen wat er daadwerkelijk om ons heen gebeurd.
De etalage van succes
Een andere bijkomstigheid is dat we de mooie momenten van ons leven graag middels social media vastleggen. Waar kan dit beter dan op Facebook?. Vaak bekruipt me het gevoel dat ik maar een soort van saai leven heb op het moment dat ik zie wat anderen zo ondernemen. Jeroen van Baar vat dit in onderstaande quote pakkend samen:
"Het is niet meer mogelijk om niet te weten wat je mist, en dat is best jammer. Want juist doordát we niet weten wat we missen, kunnen we tevreden zijn met wat we hebben. Iedereen presenteert zich op de beste manier. Je gaat niet schrijven over je mislukkingen, maar over mooie reizen en stageplekken." (Van Jeroen van Baar neurowetenschapper en auteur van het boek de prestatiegeneratie)
Dit voedt uiteraard onze behoefte om alles te willen en niet te kiezen. We willen graag een wereldreis, relatie enkinderen. En uiteraard een leuke baan die zowel maatschappelijk verantwoord is als goed verdient. Dat bovenstaande stressverhogend werkt is natuurlijk een open deur. Door alles te willen lijken we soms alleen maar gedreven te worden door een soort van oppervlakkige behoefte bevrediging. Doorleefde keuzes maken we niet en onze dieperliggende waarden vervagen stilaan. En in plaats dat we een geluksgevoel ervaren lijken we steeds vaker luchtkastelen na te streven die iedere keer bij benadering uit elkaar spatten. Een generatie die zich kenmerkt door " succes"lijkt zo gevangen te worden door eigen onrust!
Waarschuwing
Bovenstaande vraagt om drastische maatregelen. Bewustwording lijkt het grootste doel en mijn voorstel is om ook een stickeractie te beginnen. Deze zal gelijkenis vertonen met The house of Social media echter het doelwit zal dit keer iets anders zijn. Namelijk de smarthphone zelf. Mijn streven is dat net zoals op tabak op deze apparatuur van een waarschuwing te voorzien. LET OP: dit apparaat kan echt contact in de weg staan! Misschien zelfs met schokkende foto's zoals we deze ook aantreffen op sigaretten pakjes. Zodat we iedere keer opnieuw weer bewust worden wanneer we grijpen naar ons sociaal verlengstuk.
Bovenstaande lezend besef ik dat ik misschien wel enigszins doordraaf en kan het ook iets eenvoudiger. Misschien kan het al heel veel schelen wanneer we afspreken dat op regelmatige tijden onze smart-phone uit zetten. Iets van een bezinningsmoment inlassen. Een soort van bewust leven in het nu, niet de agenda van morgen, de vakantie foto's van een verre vriend. Gewoon de glimlach van je dochter, de warmte van de zon die opkomt, de geur van verse koffie. Gewoon je vrouw die tegen je zegt dat de vuilnis nog buiten gezet moet worden!!
Pascal
Pascal van der Steen
Ik heb mijn praktijk in Roermond, Limburg. Oprichter van “Nu ik nog”. Inmiddels een veertiger en dus een ervaren dertiger. Trainer, mentor maar vooral counselor voor dertigers die in de knoop zitten.