Elke dag maken we opnieuw contact en nemen we afscheid. Het zijn vaak kleine momenten waarin we overstappen in een andere rol. Dit verloopt vaak zo onopvallend dat we er nog niet eens meer stil bij staan. Het is de dynamiek van de dag. We gaan naar ons werk, we komen thuis, we zoeken vrienden op of gaan naar de sportschool. Alledaagse dingen. Echter wanneer de keuzes groter worden en de gevolgen daarbij ook laat het ons bijna als vanzelf stilstaan.
Afgelopen mei was persoonlijk een heel bijzondere maand, die begon met een verbintenis. Na lange tijd een relatie te hebben gehad ben ik namelijk op 8 mei in het huwelijksbootje gestapt. Nog net voor mijn 43 e verjaardag ging ik dan toch als getrouwd man door het leven. Het was een hele intense beleving want net zoals in veel relaties kende ook de onze niet alleen rozengeur. Al die ervaringen leken gebundeld te worden in een moment. Daarbij kwam ook dat al onze dierbaren om ons heen verzameld waren. De plechtigheid kreeg een mooie lading en het werd een dag die in mijn geheugen gegrift staat.
Loslaten
Echter mei werd ook de maand van het loslaten. Na 9 jaar koos ik er namelijk voor om een grote switch in mijn carrière te maken en me helemaal te gaan richten op mijn passie, het counselen en coachen van mensen. In een tijd waar (baan) zekerheid een groot goed is lijkt dit niet de meest voor de hand liggende stap. Lange tijd heeft dit ook mijn keuze beïnvloed. Ik liet me lijden(geen typefout) door angst. Liever iedere dag met enige ontevredenheid naar mijn werk dan daadwerkelijk een knoop doorhakken en kiezen voor de onzekere vrijheid.
Een waardevol leven
Uiteraard begon het wel te knagen, wat hoe transparant ben je wanneer je binnen je counselingsessies het belang van leven naar je waarden verkondigt. "Practice what you Preach" klonk er door mijn hoofd en uiteindelijk heb ik mijn schijnzekerheden los durven laten. De veiligheid van een vaste baan ingeleverd voor het onzekere bestaan van zelfstandige met alle uitdagingen van dien. De sprong naar zelfstandigheid is zeker een ongewisse. Echter ik heb jarenlang rondgelopen met de gedachte dat ik volgende week zou gaan beginnen met opzetten. En iedere week was er een reden om niet te beginnen. Van de ene kant bood dit me veiligheid van de andere kant klonk er ook wel een beetje avontuur door heen want er kwam een dag dat ik deze stap zou nemen.
Echter het was niet meer als een soort van loze kreet. Er was altijd wel een reden om toch maar weer een week uit te stellen. Een hele effectieve vermijdingstrategie zo leek het.
De klok tikt ……..terug
Het zaadje om echt de knoop door te hakken werd geplant bij een sessie van Acceptance and Commitment Therapy waarbij een bijzonder fenomeen behandeld werd. De terugtellende klok. Deze klok werd afgesteld op 80 jaar de gemiddelde leeftijd van een Nederlander. En vervolgens telde deze klok elke minuut terug. Zo werd je door op de klok te kijken iedere dag eraan herinnerd dat de tijd die je hebt om te leven naar je waarden niet eindeloos is. Een reële maar ook pijnlijke manier om duidelijk te maken dat je tijd hier op aarde niet onbeperkt is. En een manier om niet volgende week, maar vandaag te beginnen met het zetten van je eerste stap naar een waardevol leven.
En de wachtende treinreiziger
Een herkenbare metafoor die hierop aansluit is het wachten op de perfecte trein: "Stel je voor dat je op reis gaat naar een speciale bestemming,ergens waar je al je hele leven naartoe wilt. Zodra je aankomt bij het 
De onderliggende vraag is ben je bereid om te handelen op basis van je waarden of wacht je net zo lang totdat de omstandigheden perfect zijn of:
Ben je bereid om los te laten zodat je nieuwe waardevolle verbindingen aan kunt gaan?
Pascal
Pascal van der Steen
Ik heb mijn praktijk in Roermond, Limburg. Oprichter van “Nu ik nog”. Inmiddels een veertiger en dus een ervaren dertiger. Trainer, mentor maar vooral counselor voor dertigers die in de knoop zitten.